Column mei 2023

Bezieling

​

Soms kom je zaken tegen die een verhaal uit een roemrucht verleden vertellen of uitbeelden.  Zo was ik in de afgelopen tijd een flink stuk archief aan het wegwerken. Archief uit de theater en muziekschool tijd. We hebben wat beleefd in de jaren, directeuren die kwamen en gingen, een gemeentehuis met ambtenaren die volgens een onbekend boekje te werk gingen. Een gebouw zonder verwarming, die was er wel maar werkte niet zodat je onderkoeld les moest geven. Dan kwam een ambtenaar van bouwzaken en die plaatste een thermometer, las die een week later uit en zei dat er niets aan de hand was. Behalve dat de CV( en het CKV) vervangen moest worden. De eeuwige sigaar in de mond wist het allemaal. Veel later kwam de nieuwe CV, werkte ook niet goed door verkeerd geplaatste thermostaten aan de zonnige kant van het gebouw. En maar volhouden dat het prima functioneerde, om gek van te worden. Werk je dan met bezieling of niet? Docenten plaatsten zelf olieradiatoren soms met kroonsteentjes aangesloten. En zo gingen we door tot de nieuwbouw. Daar kregen we een bedrijfscultuur over ons heen. Een volledig netwerk van intrimmers daalde neer in de nieuwbouw, diezelfde ambtenaren hadden namelijk bedacht dat de bestuursconstructie anders moest, dan was men van het gezeur af. Tja, dat hebben ze geweten. Een prachtig nieuw gebouw zonder ziel.  De bezieling van een cultuurcentrum valt of staat met een hoge mate van betrokkenheid  en de ervaring van de deskundigen in hun vak gestuurd door een deskundige leiding die weet wat en hoe het leeft in de gegeven omstandigheden in een gemeenschap.  Van dat alles ontbrak er ook letterlijk alles.Wat overbleef was een positiecultuur waarbij een aantal toch merkwaardige stappen probeerde te maken ten koste van ja zeg het maar, promotie!  De zelfdenkenden en de meelopers. U mag het raden wat er overbleef. We hebben tenslotte allemaal een hypotheek af te lossen.

Zo verdween het hart uit het centrum en is nooit meer gaan kloppen. De avonturen waren groots, vanaf de eerste act met Paul van Vliet tot het laatste contact met Tineke Schouten en haar club. Met dank aan degene die hier ijverig en nietsontziend aan meewerkte en nu een leegte heeft achtergelaten waar menigeen omheen loopt en denkt, wat is dit in godsnaam.

n.b. En wat lees je in de Drontenaar, de evenementen in Dronten lagen lang stil, "kennis en kunde is verloren gegaan" Een sneue maar logische conclusie na dit verhaal.