Column juni 2023

Vrijheid

​

Wonen in een stad heeft niet mijn voorkeur. De reden daarvoor ligt meer in de vrijheid om mij heen. Ik heb geen hekel aan veel mensen om mij heen maar wil wel de vrijheid hebben om te kiezen wanneer. In ons land wordt dat echter steeds moeilijker. Zo kom je uit een polder waar heel veel vrijheid is en beland je later op een eiland waar het in enorme pieken rustig en druk is. Net als de zee om ons heen, soms rustig en soms heel druk. Het effect daarvan is te overzien, meestal dan zo gezegd. In grote getale komt men naar het eiland in dikke SUV's, onopgevoede kinderen waar men al geen grip meer op heeft. Met een leuk eigen vermogen kopen ze dan een verblijfje voor een waanzinnig bedrag en komt er dan achter dat je een bouwval hebt op wat grond. Zo verdwijnen langzaam maar zeker de eilandbewoners op jongere leeftijd naar de wal omdat wonen op Terschelling onbetaalbaar is geworden. Probleem is dan dat er ook geen personeel meer op het eiland is, anders dan wat werknemers uit het buitenland die in krappe personeelsverblijven worden weggestopt. Zo loopt het eiland langzaam leeg. Een bestuur dat voor een laag inwoneraantal (ca 4900) een forse omvang heeft maar niet echt kundig stuurt. Welvarende ondernemers die redelijk de dienst uitmaken, kortom een minder fraaie situatie. Van oorsprong een traditioneel bescheiden bestaan wat door macht en geld redelijk naar de bliksem dreigt af te zakken. Je ziet het ook op de andere waddeneilanden.  De leefbaarheid zakt flink onderuit. Als ze allemaal weer weg zijn dan is het weer een waddeneiland waar de achterblijvers hun winkel weer op orde brengen, verre reizen maken en over het strand scheuren. De zomergasten zouden eens moeten proeven hoe het hier in de winter is. Uitgestorven, koud en altijd wind. En toch heeft het wel wat. Maar ja, wil je een ander onderkomen rijst de vraag waar dat te zoeken, op het eiland of aan de overzijde van de waddenzee. Het is een lastige keuze, we gaan het zien.