Column juli 2023

Cultuur

​

Van oorsprong ben ik in de cultuursector opgegroeid. Slapend boven de piano waar mijn vader in de avonduren druk gebruik van maakte. Letterlijk met de paplepel ingegoten evenals zijn technisch inzicht. Na de culturele opleidingen in een mega uitdaging gestapt. Een muziekschool in ontwikkeling(gebied).  Zo leerde ik ook het mechanisme van de ambtenarij in een gemeente. Niet echt een plek voor mij, het format is lastig uit te leggen. Regels en nog meer regels, ook de goodwill van een desbetreffende ambtenaar speelde vaak een grote rol. Op de school organiseerde wij van alles, zeker toen ook het plaatselijke theater er bij betrokken werd. Nieuwe ontwikkelingen werden regelmatig tegengehouden op onbegrijpelijke gronden. Pas later gaf de te vrome ambtenaar toe niet zo van de festivals te zijn. Ook nu zie je dat soort misstanden nog steeds, op Terschelling heb je verschillende festivals waarvan Oerol de grootste is en de meest omvangrijke. Alles kan, zelfs de infrastructuur wordt even aangepast in no-time. Vreemd genoeg kan een leuk en bescheiden filmfestival dat al jaren plaatsvind dan weer niet, de organisatie bedolven onder vergunningen terwijl de impact en omvang vele male kleiner zijn. Achter de schermen weet ik hoe die lijnen lopen, alweer een poosje terug betrokken bij een  eveneens kleinschalig festival. Door de juiste mensen in de organisatie werden er verrassend snel zaken geregeld waarvan je zo je gedachten bij kan hebben. Hoe kan dat ?  Het tegenover gestelde zijn de commerciële festivals, die zien brood in het eiland en proberen nietsontziend een festival neer te zetten op een plek waar dat zeker niet moet. Dan gaat het ineens tot aan de rechter toe. Misschien moet de eerder geschetste situatie ook eens naar de rechter ter beoordeling. Maar ook dat hoort bij het broodje cultuur, niet best. We staan er bij en kijken er naar